اکثر بیماران با مشکل ترس از شروع رابطه و بعد از آن رها شدن دست و پنجه نرم می کنند‎

آیا با وجود بیماری های مزمن می توان عاشق شد؟ آیا در اوایل آشنایی باید بیمار بودن خود را به طرف مقابل گفت؟ ذهن کسانی که سال ها با بیماری های مختلف دست و پنجه نرم کرده اند با این سوال ها درگیر است.

فردی که ده سال با یک بیماری درگیر بوده است حتی به آشنا شدن با جنس مخالف فکر نمی کند. سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده است که نیمی از آمریکایی ها به بیماری های مزمن دچار هستند اما شدت این بیماری ها می تواند خفیف مانند یک تبخال همیشگی و یا شدید تر مانند بیماری کرون باشد. در موارد شدید فرد حتی به زندگی مشترک و ازدواج فکر هم نمی کند.

چه زمانی باید بیماری را به فرد مقابل بگوییم؟

عمده ترین سوالی که بیماران در ذهن خود دارند این است که چه زمانی باید بیماری را به فرد مقابل بگوییم؟ گفتن آن در همان ابتدای رابطه می تواند فرد را بترساند و دیر گفتن آن نیز می تواند او را بی اعتماد کند. پس چه زمانی مناسب است؟

یکی از بیمارانی که به دیابت نوع ۱ دچار بود از ترس اینکه نامزد او رهایش نکند در یک ماه اول هیچ حرفی از نوع بیماری خود با او نزد و بعد از یک ماه او به علت بیماری خود به کما دیابتی رفت.

این کار وی باعث بی اعتمادی طرف مقابل شد و نامزد او دیگر تمایلی به ادامه رابطه نبود زیرا کاملا به او و خانواده اش بی اعتماد شده بود زیرا فکر می کرد آن ها در همه ی زمینه ها به او دروغ گفته اند. پس نگفتن بیماری هم می تواند مشکل ساز باشد.

در برخی بیماری ها مانند HIV كه مسری نیز هستند کار سخت تر می شود. فردی که به ایدز مبتلاست به شروع یک زندگی فکر نمی کند زیرا به افراد مختلفی پیشنهاد ازدواج داده است و در همان ابتدا پیشنهاد وی رد شده است. در این افراد پیدا کردن فردی با بیماری مشابه برای ازدواج راحت تر است زیرا تمام جنبه های بیماری را درک کرد است و دیگر نگران انتقال بیماری نیست.

در انجمن بیماری های مزمن سوال از افراد پرسیده شد که آیا با فرد مبتلا به بیماری های مزمن ازدواج می کنند؟ افرادی گفتند اگر عاشق شوند این کار را می کنند. عده ای دیگر بیان کردند اگر مسری نباشد با فرد بیمار ازدواج می کنند. برخی هم جواب نه محکمی دادند و گفتند حوصله دردسر ندارند.

آیا عاشق شدن برای زندگی با یک بیمار کافیست؟

اما آیا عاشق شدن برای زندگی با یک فرد بیمار کافیست؟ جواب این سوال منفی است. شاید در ابتدا بتوان با عشق یک رابطه را شروع کرد اما ادامه آن نیاز به صبر و تحمل دارد. با توجه به تحقیقی که در انجمن های بیماری های مزمن انجام شده است، ۷۵ درصد از ازدواج هایی که با بیماران مزمن سر گرفته است به طلاق منجر شده است زیرا با شناخت کافی بیماری ها شروع نشده است. (این آمار از سایت ها و انجمن ها گرفته شده است و منشا دقیق و علمی ندارد.)

برخی از بیماران مبتلا به بیماری های مزمن از ناامیدی و ناراحتی همیشگی همسر خود شکایت دارند.  آن ها می گویند که همسر آن ها هیچ امیدی به خوب شدن آن ها ندارد. این می تواند به علت این باشد که فرد از روی دلسوزی و عدم آگاهی از بیماری با فرد ازدواج کرده است.

در افراد مبتلا به تشنج فردی که قرار است با آن ها ازدواج کند باید بداند در زمان تشنج بیمار چگونه خواهد شد و بعد از تشنج توان انجام کاری را نخواهد داشت. باید فردی با این بیماران ازدواج کند که بسیار محکم و استوار باشد تا علاوه بر حفظ روحیه خود به بیمار نیز روحیه دهد.

دکتر مک ریوز یک روانشناس در حوزه ی بیماری های مزمن می گوید اکثر بیماران با مشکل ترس از شروع رابطه و بعد از آن رها شدن دست و پنجه نرم می کنند. اما توصیه او به افراد این است که اگر فرد مناسب وی پیدا شود دیگر نگرانی در رابطه با این که نکند تشنج کنم یا اینکه به دلیل عوارض دارو چاق شوم یا هر چیز دیگر نخواهد بود. زیرا آن فرد شما را با وجود بیماری قبول کرده است.

منبع: پایگاه خبری نبض ما